Μύθοι και θρύλοι του Αμαζονίου

Έξι μύθοι και θρύλοι του Αμαζονίου, του πνεύμονα της γης μας: 

1. Ο μύθος της Υάρας (μητέρας των νερών του ποταμού του Αμαζονίου)

Ξαπλωμένη στη λευκή άμμο των ρευμάτων του Αμαζονίου, με τα νερά να καλύπτουν το σώμα της Υάρα, μια ινδιάνα της φυλής των Ταπούια, τραγουδούσε ενώ το ελαφρό αεράκι ανέμιζε τα μαλλιά της. Τα μακριά της μαύρα μαλλιά ήταν τόσο σκοτεινά όσο και τα μάτια της. Λουλούδια του δάσους είχαν πέσει στο κεφάλι της και έμοιαζαν σαν ένα στέμμα . Tα κόκκινα χείλη της σχημάτιζαν ένα γλυκό χαμόγελο. Ποτέ δεν υπήρξε πιο όμορφο κορίτσι σε όλη την περιοχή του Αμαζονίου. Ακόμα πιο όμορφη όμως ήταν η φωνή της. Όταν τραγουδούσε, η μελωδία διέσχιζε το τροπικό δάσος του Αμαζονίου και έφτανε στα κανό των αλιέων και των Ινδιάνων πολεμιστών που κυνηγούσαν στο δάσος.

Μια έναστρη νύχτα, ένας πολεμιστής της φυλής την άκουσε να τραγουδά και ανατρίχιασε. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά δυνατά. Χρειάστηκε να βάλει όλη τη ψυχική του δύναμη για να ξεφύγει από τη γοητεία της φωνής της Υάρας. Κάθε νύχτα άκουγε την ίδια μελωδία. Κάθε νύχτα ζούσε με τον κίνδυνο να μαγευτεί. Μέχρι που μια νύχτα δεν άντεξε και άκουσε την φωνή της καρδιάς του.

Πρέπει να τη δώ από κοντά, σκέφτηκε, ακόμα κι αν είναι μόνο για μια φορά.

Δεν πέρασαν πολλές μέρες, κι ο πολεμιστής ταξίδευε στο ποτάμι με το κανό του. Νύχτωσε κι έφθασε το βράδυ χωρίς να το καταλάβει. Ξαφνικά η μελωδία της Υάρας άρχισε να ακούγεται πολύ κοντά στο σημείο όπου ήταν ο πολεμιστής. Το κεφάλι μιας γυναίκας πρόβαλε έξω από το νερό. Ήταν το πιο όμορφο πρόσωπο που είχε δει ποτέ. Η Υάρα του χαμογέλασε και αυτός την κοίταξε και ξέχασε πια που ήταν. Προσπάθησε να αντισταθεί και θυμήθηκε τις συμβουλές της μητέρας του: Μην παρασυρθείς ποτέ από την γοητεία της Υάρας.

Όμως ήταν πολύ αργά. Η καρδιά του, σχεδόν του βγήκε από το στόμα. Το κανό έχασε το δρόμο του και ακολούθησε το ρεύμα, ενόσω αυτός ήταν οδηγημένος από τη φωνή και την μελωδία της Υάρας. Όταν το κατάλαβε ήταν ήδη στα μέσα του Αμαζονίου με τα καταρρακτώδη νερά του, σχεδόν αδύνατον για κάποιον να αντέξει την δύναμή τους. Τότε λοιπόν αυτός γύρισε το πρόσωπό του για να μην την βλέπει και έκανε μια μεγάλη προσπάθεια για να μην βουλιάξει το κανό και κατόρθωσε να φθάσει στην όχθη του ποταμού.

Τις επόμενες ημέρες απομακρύνθηκε από τους φίλους του. Δεν ήθελε ούτε να κυνηγήσει ούτε να ψαρέψει. Ο πολεμιστής της φυλής των Ταπούια έχανε της ώρες του κοιτώντας τα νερά του ποταμού επιθυμώντας να ξαναδεί την Υάρα. Ένα βράδυ δεν μπόρεσε να αντισταθεί, μπήκε στο κανό και κατέπλευσε από τα ρεύματα του ποταμού Αμαζονίου. Δεν άργησε η στιγμή που ακούστηκε και πάλι η μελωδία της Υάρας. Δίχως να χάσει χρόνο κατευθύνθηκε προς το μέρος της. Αλλά όσο περισσότερο πλησίαζε, τόσο περισσότερο η φωνή ακουγότανε πιο μακρινή, μέχρι που σε μια στιγμή το κεφάλι της όμορφης Υάρας ξεπρόβαλλε και πάλι από τα νερά. Χαμογέλασε και άρχισε να τραγουδά μια νέα μελωδία, πιο όμορφη από την άλλη.

Ο πολεμιστής βούτηξε προς το μέρος της. Η Υάρα με τα μακριά της χέρια τον αγκάλιασε. Τον τράβηξε κοντά της και τα χείλη τους ενώθηκαν σε ένα υπέροχο φιλί αγάπης. Ο πολεμιστής Ταπούια τα ξέχασε όλα, γιατί για εκείνον αυτή η στιγμή άξιζε για όλη του την ζωή. Η Υάρα στη συνέχεια βυθίστηκε στα νερά του Αμαζονίου παρασύροντας μαζί της και τον πολεμιστή. Τα χείλη τους δεν είχαν ξεκολήσει ακόμα και το φιλί της αγάπης δεν άργησε να γίνει φιλί του θανάτου.

Αρκετές ημέρες αργότερα το σώμα του βρέθηκε στις όχθες του ποταμού. Στα χείλια του, καταβροχθισμένα από τα δόντια πιράνχας, βρισκόταν ακόμα τα σημάδια των φιλιών της Υάρας...

Από τότε, όποιοι γοητεύονται και πέφτουν στην αγκαλιά της, το πεπρωμένο τους είναι ο θάνατος.

2. Ο θρύλος του Ελ Μαγιάντου

Σύμφωνα με τον μύθο, στα βάθη του Αμαζονίου, στο Περού, κρύβεται ο Ελ Μαγιάντου, ένα ερπετό-δαίμονας με φωλιδωτό δέρμα και πρόσωπο με μορφή φρύνου. Περιπλανιέται μεταξύ του φυσικού και πνευματικού κόσμου και έχει την ικανότητα να καμουφλάρεται πολύ εύκολα. Άλλοτε παίρνει την μορφή του φλοιού ενός δέντρου και άλλοτε το σχήμα ενός ζώου.

Σε αντίθεση με άλλα πλάσματα-θρύλους του Αμαζονίου, ο Ελ Μαγιάντου δεν είναι πνεύμα του κακού, αλλά βοηθάει τους ανθρώπους όταν τον χρειάζονται ή βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη

με τις γνώσεις που έχει γύρω από τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών της ζούγκλας

, αρκεί να μην νιώσει ότι απειλείται ο ίδιος ή προσπαθήσουν να κάνουν κακό σε κάποιο ζώο της ζούγκλας ή στους κατοίκους της.

3. Ο θρύλος του Ελ Τούντσι

Ο Ελ Τούντσι είναι ένα διαβολικό πνεύμα που κυνηγά και τρομοκρατεί ανθρώπους μέσα στη ζούγκλα, με ένα μυστηριώδη σφυριχτό ήχο. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι ένα αμάλγαμα όλων των ψυχών που έχουν αποβιώσει μέσα στη ζούγκλα, ενώ άλλοι θρύλοι λένε ότι είναι το πνεύμα ενός μόνο ανθρώπου που χάθηκε και πέθανε μέσα στο δάσος του Αμαζονίου.

O Eλ Τούντσι θυμώνει πολύ με αυτούς που δεν σέβονται το φυσικό περιβάλλον της ζούγκλας και έλκεται κυρίως από αυτούς που ανταποκρίνονται στο μυστηριώδη σφυριχτό κάλεσμά του, στο οποίο είναι πολύ δύσκολο να μην ανταποκριθεί κάποιος και να μην προσπαθήσει να μιμηθεί τον ίδιο ήχο και να απαντήσει. 

Αυτοί βέβαια που θα το κάνουν είναι σίγουρο ότι θα βρουν ένα φριχτό θάνατο. 

Αν λοιπόν τύχει ποτέ και βρεθείτε στον Αμαζόνιο και τον ακούσετε, αντισταθείτε. Μην απαντήσετε στο κάλεσμά του και απομακρυνθείτε όσο πιο γρήγορα γίνεται...

4. Ο θρύλος του Πιραρουκού

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Πιραρουκού ήταν ένας γενναίος αλλά και αδίστακτος νέος πολεμιστής που ήταν όμως πολύ ματαιόδοξος επειδή ήταν ο γιος του αρχηγού. Από την αλαζονεία του έφτασε να κριτικάρει και τους ίδιους τους Θεούς και όταν έλειπε ο πατέρας του δεν δίσταζε να σκοτώνει τους χωρικούς χωρίς λόγο. 

Τότε ο Τούπα, ο Θεός των Θεών, εξοργίστηκε από την συμπεριφορά του Πιραρουκού και διέταξε την Θεά των Χειμάρρων, να απελευθερώσει μια μεγάλη καταιγίδα πάνω του. Ο Πιραρουκού εκείνη την ώρα ψάρευε. Όταν είδε την καταιγίδα να έρχεται κατά πάνω του γέλασε και ενώ οι άλλοι χωρικοί έτρεχαν για να σωθούν αυτός, μια αστραπή έπεσε πάνω του και τον έριξε μέσα στον ποταμό Τοκαντίν, ένα παραπόταμο του Αμαζονίου, και μεταμορφώθηκε σε ψάρι.

Το ψάρι Πιραρουκού είναι το μεγαλύτερο ψάρι γλυκών υδάτων της φύσης και είναι το μοναδικό του είδους του. 

Το μήκος του φθάνει τα 5 μέτρα και το βάρος του τα 200 κιλά. Το σώμα του είναι ογκώδες χωρίς ραχιαίο πτερύγιο. Το κρέας του είναι πολύ νόστιμο και αλιεύεται με χοντρό αγκίστρι και με βέλη καμάκια από τους ντόπιους ψαράδες και τις φυλές του Αμαζονίου.

5. Ο θρύλος της Λα Σαχαμάμα

Η Λα Σαχαμάμα είναι η μητέρα της ζούγκλας. Έχει το σώμα ενός γιγάντιου βόα με τεράστιο κέλυφος. Μέσα στους αιώνες έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που δεν μπορεί πλέον να μετακινηθεί ελεύθερα μέσα στη ζούγκλα και έτσι κάθεται σε ένα συγκεκριμένο σημείο, αφήνοντας να μεγαλώσουν τα δέντρα και τα φυτά γύρω από το σώμα της, για να είναι τελείως καμουφλαρισμένη.

Έτσι αν κάποιος ανυποψίαστος διαβάτης περάσει από το σημείο που βρίσκεται, αυτός δεν θα το καταλάβει και εκείνη θα τον καταπιεί ολόκληρο!!!

6. Ο θρύλος του Μαπινγκουαρί

Ο Μαπινγκουαρί ζει μέσα στη ζούγκλα και επιτίθεται κυρίως σε άντρες κυνηγούς. Είναι πολύ ψηλός, με ένα μάτι στο μέτωπο και ένα στόμα στο στομάχι του. Μυρίζει σκόρδο και θάνατο και το αδιαπέραστο δέρμα του είναι ντυμένο με μια χοντρή γούνα.

Οι ντόπιοι αποδίδουν τους περισσότερους θανάτους και εξαφανίσεις ανθρώπων στον Αμαζόνιο, στον Μαπινγκουαρί, μιας και υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων μέχρι και σήμερα που ισχυρίζονται ότι τον έχουν δει και γλίτωσαν παρά τρίχα...

Λες;